Het went nooit

Al een maand en er zijn zoveel dingen waaraan ik nooit gewend kan en wil raken. Soms in negatieve zin maar gelukkig ook in positieve zin. De schoonheid van het eiland, de manier van begroeten (of niet begroeten), de verhalen van de mensen, sommige besef-momentjes, onverwachtse dingen die me raken en de gezamenlijke werksfeer. Ik merk gelukkig dat ik aan het dagelijkse leven en het harde werken wel begin te wennen. Mijn huis voelt steeds meer als thuis, ik ben erachter dat verdwalen moeilijker is dan het lijkt en ik kan mijn rustmomentjes pakken.

De weken veranderen langzaam van een achtbaan naar een raceauto. Nog steeds loopt bijna niks zoals ik verwacht maar ik weet nu dat het zo is. Mijn rol is me steeds meer duidelijk, ik heb nu mijn eigen taken die ik kan oppakken. Hierdoor voel ik wat meer vrijheid om mijn eigen plan te trekken wat rust en ruimte geeft. De coaches en bewoners uit Kara Tepe leren me beter kennen. Ik heb door wat ze op bepaalde momenten nodig hebben, even een kletspraatje of even een knuffel. Én ik kan inmiddels al zo’n 5 woorden Farsi, Grieks en Arabisch.

Bewoners delen ook steeds meer persoonlijke verhalen, ik heb veel respect voor hoe zij hun leven hier weer zo goed als kan proberen op te pakken. De manier van werken bij Movement on the Ground helpt daarbij. Bewoners kunnen verschillende werkzaamheden uitvoeren in het kamp, ze krijgen daarbij verantwoordelijkheid en dragen bij aan het versterken van hun eigen community. In ruil daarvoor krijgen ze een aantal extraatjes. Een daarvan is een maandelijkse activiteit. Afgelopen maandag zijn we met een groep van 98 ‘resident-volunteers’ uit eten geweest. Het was een onwijs leuke avond waarbij er aan het eind zelfs gedanst werd, van de Magarena tot aan een traditionele dans. Ik merkte dat ik het mooi vond om iedereen even in een ‘normale setting’ te zien. Hierdoor was het contrast toen we terug kwamen bij het kamp wel extra groot. Je laat ze daar achter en jij reist door naar je huis.

Ik geniet enorm van mijn rol binnen het sportprogramma. Ik heb veel gesprekjes met coaches over van alles en nog wat. Soms lekker gek en soms serieus. Opvallend vind ik hoe verschillende coaches op hun eigen moment de verhalen en struggles delen. Verhalen over hoe moeilijk het was om hier te komen, over dat ze mensen missen en over wat een verandering het voetbalprogramma in hun leven brengt. Dat laatste vind ik zo fijn om te horen! Coaches zeggen dat ze er enorm veel van leren en het zo fijn vinden om te doen. Ik ben blij dat ik ze daarbij mag ondersteunen.

Afgelopen vrijdag heb ik een workshop aan de coaches gegeven. Het was ontzettend leuk om te zien hoe geconcentreerd en serieus ze bezig waren met alle oefeningen. Ik heb ze laten focussen op de dingen die ze leuk vinden en de dingen die ze lastig vinden. Met elkaar heb ik ze daarna laten zoeken naar oplossingen voor de dingen die ze lastig vonden. Fijn om te ervaren hoe dingen opgepakt worden en hoe er de volgende dag al kleine dingen in het programma werden verwerkt. Naast dat zij van mij leren zijn er ook coaches van wie ik nog een heleboel kan leren.

Nog een fijn aspect aan het werken hier is dat iedereen recht vanuit zijn hart aan het werk is. Niks geen gedoe met allemaal moeilijke beleidsdingetjes maar gewoon mensen die hun handen uit de mouwen steken en er na elke tegenslag het beste van willen maken. De vrijwilligers die korte tijd blijven zijn onwijs waardevol. Elk beetje helpt en samen help je echt enorm. Ondanks dat ik niet alles daarvan meekrijg omdat ik vooral met het sportprogramma bezig ben zie je dat er veel dankbaarheid en waardering voor terugkomt.

Naast het reguliere sportprogramma zijn Tirza en ik ook bezig met de Special sports voor kinderen met een beperking. Sinds kort hebben we weer een aantal nieuwe kinderen bij de groep. Erg leuk om spelenderwijs te ontdekken wat ze kunnen en ze wat te leren. Familie van deze kinderen zijn enorm dankbaar, en elke sessie is weer een feestelijke uitdaging!

Het besef dat elke bewoner hier met de boot is aangekomen blijft heftig. Zelfs nu schijnt er ongeveer dagelijks nog een boot aan te komen op het eiland. Een boot van ongeveer 50 tot 70 mensen. Sommige mensen zitten hier een lange tijd, sommige vertrekken binnen een korte tijd. Dat blijft iets geks en iets waaraan ik nooit zal wennen en wat ik nooit zal begrijpen. Bewoners die vertrekken, die vrienden gemaakt hebben en vervolgens elkaar weer uitzwaaien, niet wetend of en wanneer ze elkaar weer zullen ontmoeten. Je bouwt iets kleins op en van de een op de andere dag moet je het weer achter laten. Met deze wetenschap woont elke bewoner in het kamp. Vele gaan met de boot naar Athene, niet wetend wat hen daarna te wachten staat en vooral hopend op verbetering.

Naast en soms ook tijdens mijn werk kan ik elke seconde dat ik de zee zie vervallen in een genietmomentje! Ik hou gewoon echt van het eiland, het uitzicht en vooral van de zee. Op mijn vrije momenten en dagen loop ik altijd wel even langs de zee. Vandaag heb ik een wandeling gemaakt naar boven waar ik in een bos kwam die vol stond met bloemen én uitzicht heeft op de zee. Ik geniet van het stadje waar ik woon, ik woon echt midden in het centrum in een ietwat verouderd typisch Grieks huis. Op straat kom ik veel Grieken tegen.

Iets waar ik me ook over blijf verbazen is de manier van groeten van de Grieken. Als ze je niet kennen groeten ze eigenlijk niet. Waar je in Nederland nog wel eens oogcontact maakt en een hoofdknikje of een glimlach gebeurd er hier gewoon niks. Mensen kijken je vaak aan alsof je er niet bent. Iets wat ik lastig vind aangezien ik (heb ik inmiddels ontdekt) vaak even zoek naar zo’n oogcontact momentje. In het kamp is dit totaal anders, daar groet je juist iedereen. Wat de Grieken dan weer wel doen zijn vriendelijke gebaren maken, zo was er laatst een oud vrouwtje die even de container voor me open deed toen ik met twee vuilniszakken daarheen liep. Na mijn ‘afgaristo’ (dankjewel) keek ze me vervolgens niet aan en liep ze door. Zo gaat dat blijkbaar hier…

Komende woensdag vlieg ik voor een week naar Nederland. Gek om dit plekje hier achter te laten maar zeker een plek die in mijn hart mee naar huis gaat en waar ik na een week graag weer terug kom!