Blijdschap, verdriet, dankbaarheid en boosheid

Wauw, wat heb ik veel gedaan, geleerd, gezien, gevoeld en beleefd! Over vijf dagen vlieg ik met gemengde gevoelens terug naar Nederland. Een backpack voor mijn kleren en een backpack voor mijn ervaringen neem ik mee terug. Ik ben nog nooit op een plek geweest waar mensen zó puur zijn. Iedereen, vrijwilliger en bewoner, is hier zichzelf, uniek en leeft vanuit zijn hart. Het voelt goed. Emoties mogen er zijn, blijdschap en verdriet liggen dicht bij elkaar, dankbaarheid en gemis gaan hand in hand en schuldgevoelens en boosheid vermengen zich. De afgelopen week merk ik dat ook mijn emoties dichter op de oppervlak liggen. Ook ik heb blijdschap, verdriet, dankbaarheid, gemis, schuldgevoelens en boosheid ervaren. 

Blijdschap vanwege alle fantastische mensen hier. De mooie dingen die we met elkaar bereiken. Het prachtige team waarmee ik hier elke dag sta en de bewoners die me vaak weten te raken en ontroeren. Gisteren hebben we met alle coaches ter afscheid een heerlijke picknick gehad op een plek wat verder bij het kamp vandaan. Fijn om ze even mee te nemen naar een rustige bosrijke omgeving. En wat is het gezellig om met deze sportieve familie te genieten van een speeltuin. Als kleine kinderen klauterden we op de klimrekken en speelden we ouderwetse potjes voetbal. Ter afscheid werd ik letterlijk door ze op handen gedragen. Ik weet zeker dat elke coach nog lang in mijn geheugen zou blijven. 

Verdriet door alle hartverscheurende dingen die hier gebeuren. Verhalen van mensen die familie hebben verloren. Kinderen die niets anders hebben geleerd dan zichzelf door het leven te vechten. De oorlog, die bij sommige momenten in het hoofd nog continue door lijkt te gaan. Mensen die de overtocht in overvolle bootjes niet hebben overleefd. En de gevechten die in Moria kamp nog steeds plaatsvinden. Mensen die met stenen op elkaar ingooien, met stokken slaan en soms zelfs messen trekken. Mensen, die zelfs hier in Griekenland niet goed behandeld worden. Mensen, die voornamelijk verlangen naar rust en zekerheid.

Gelukkig is er ook veel dankbaarheid! Dankbaarheid naar mij toe en dankbaarheid van mij naar alle bewoners toe. Wat een prachtige hardwerkende mensen leven hier! Met elkaar bereid om elkaar in alles bij te staan. Zo was er afgelopen week een meisje van 15 dat een alleenstaande vrouw met haar meervoudig beperkte dochtertje bij alles probeerde te helpen. Zelfs zonder dat ze elkaar konden verstaan. Je kon echt voelen wat een liefde en dankbaarheid er was. Ik ben dankbaar voor alle mensen die zich ondanks de moeilijke situatie elke dag inzetten om een klein stukje van de wereld een beetje beter te maken. Als dit nou eens overal zou gebeuren zou de hele wereld een fijnere plek worden. 

Het besef van gemis is ook zeker aanwezig. Ik ga de mensen waarmee ik hier werk echt missen! Tegelijkertijd verlang ik ook wel terug naar Nederland want ook dat mis ik een beetje. Ik mis soms de rust en de structuur, ik mis mijn vriend, vrienden, vriendinnen en familie. Wetend dat ik erop kan vertrouwen dat ik ze snel weer zal zien, is dit gemis natuurlijk niks vergeleken met de bewoners hier. Zij zijn mensen verloren, hebben ouders al jarenlang niet gezien of weten niet eens of ze nog leven. 

Ook ik heb soms schuldgevoelens, theoretisch gezien kan ik ze wel relativeren maar ondanks dat je hier elke dag keihard werkt knaagt er altijd een gevoel dat er nog meer gedaan kan worden. Gelukkig kan ik zelf deze gevoelens goed een plek geven, ik koppel ze voor mezelf aan de 'cirkel van betrokkenheid en de cirkel van invloed'. De cirkel van betrokkenheid is altijd groter dan waar je invloed op hebt. Dat is hoe het leven in elkaar zit, en gelukkig kijk ik liever naar de positieve dingen die ik wel gedaan heb dan naar de dingen waarin ik tekort schiet. Ik weet namelijk dat ik voor vele mensen van betekenis ben geweest en daar ben ik trots op!

De boosheid die ik voel komt meestal vanuit machteloosheid. Afgelopen week stond ik heel dicht bij een situatie de me boos en machteloos deed voelen. Een kind die al lange tijd in het voetbalprogramma meedoet werd met zijn hele gezin weggestuurd uit Kara Tepe (het kamp voor meer kwetsbare gezinnen). Het kind had moeite zijn boosheid te controleren. Zijn ouders wisten niet hoe ze daarmee moesten dealen. Ik zag steeds weer dat zijn boosheid naderhand leidde tot schuldgevoelens en voor mij was het duidelijk dat hij er zelf verre van trots op was. Een aantal keer hebben Tirza (mijn collega) en ik met zijn ouders gesproken. Ze namen alle tips dankbaar aan. Het kind schreeuwde om liefde maar in zijn gezin en cultuur was het gebruikelijk om te straffen. Ongecontroleerde woede kwam steeds weer naar boven en na een aantal waarschuwingen vanuit het kamp-management werd er besloten dat het gezin moest vertrekken naar Moria. Vechten wordt in Kara Tepe niet getolereerd.

Huilend trof ik de jongen en zijn moeder aan bij de gate. Ver van elkaar verwijderd door boosheid en verdriet. Het kind, wetend dat hij de oorzaak is van het verdriet van zijn moeder, en de moeder, met boosheid en machteloosheid naar haar eigen kind. Het was pijnlijk om te zien, het enige dat ik kon doen was beide een knuffel geven en hopen dat het uiteindelijk goed gaat komen met dit gezin. In mijn hoofd beseffend dat deze situatie het kind alleen nog maar meer gaat traumatiseren. 
Het is een beleid waar ik niet helemaal achter sta maar me hierin mengen zal zeker niet werken. Als Movement on the Ground zijn wij 'te gast' in het kamp en daarin hebben we in onze positie soms dingen te accepteren. De manier van werken is hier, vanuit goede bedoelingen, hard en strikt. Vechten wordt niet geaccepteerd, mensen komen hier om een betere toekomst te hebben waarin niet wordt gevochten. In dat idee kan ik me vinden maar als een mens zich oprecht schuldig voelt over wat hij of zij doet, verdient het lessen om er beter mee te leren omgaan. Wellicht heeft dat met mijn therapeutische achtergrond te maken. Ik kan me voorstellen dat mensen een mening hebben over mijn keuze om mijn mond hierover te houden, wellicht zal ik er zelf ook nog eens over nadenken de komende dagen, maar deze keuze kan je beter begrijpen als je hier bent (geweest). 

En zo blijven mijn gevoelens zich continue opvolgen, het ene moment dankbaar en gelukkig, en andere moment boos en verdrietig. Het klinkt gek maar ondanks dat, of dankzij dat, geniet ik (nog even) van de oprechtheid van het leven hier!