Relax, nothing is under control

Deze woorden beschrijven vaak precies hoe het hier gaat. Zo ook de afgelopen weken. Een groot event samen met Kicking off, een seminair vanuit de Barca foundation, het begin van de ramadan, alles blijft elkaar opvolgen en ondertussen vliegt de tijd voorbij. Voor mezelf soms een hele uitdaging om hierin mijn eigen rust te pakken. De dagen lijken steeds voller te worden en het werk is nooit af.

Ik merk dat ik het soms lastig vind, de balans tussen werk en plezier. Door hier met anderen over te praten en bij mezelf te kijken wat ik nodig heb lukt het wel meer om die te vinden maar soms ontglipt het me even. Als werken te veel is, wordt het plezier in werk wat minder. De afgelopen weken heb ik daar een beetje mee gestoeid maar ik heb het idee dat ik nu weer wat meer rust vind tussen het werken door. En daarmee meteen ook weer met veel meer plezier bezig ben. Misschien helpt het ook dat het weer mooier wordt, ik lekker kan zwemmen, ijsjes kan eten en het leven buiten aangenaam is.

Een aantal weken terug stond alles in het teken van het Kicking Off toernooi. Kicking off is een organisatie die samen met ons een toernooi heeft georganiseerd voor zo’n 350 kinderen. Waaronder ook de kinderen met een beperking. Het toernooi was buiten de kampen op een locatie die voor de meeste kinderen nieuw was. Het veld was omgetoverd tot een plek vol met spellen en voetbalwedstrijdjes. Heel mooi om te zien hoe alle kinderen plezier hadden, dansten, speelden en lachten. Ondanks dat de dag zelf en de  voorafgaande dagen een beetje in een roes langs me heen gingen, zijn het de blije koppies die je laten zien waar je het allemaal voor doet.

Daarnaast zijn we heel druk geweest met een nieuw schema voor de ramadan. Veel mensen in de kampen zullen de komende weken vasten. Sporten is daardoor intens en zwaarder en ook voor de coaches is het goed om hier rekening mee te houden. Daarnaast begon het succes van de activiteiten het plezier te besneeuwen, kinderen stonden soms al vanaf 11.00 uur ‘s Ochtens te wachten op het sporten terwijl we pas om 18.00 uur starten met de registratie. Niet zoals we het hebben willen, want dat wachten gaat vaak gepaard met veel duwen, trekken en ruziën in de rij. Het gaf een rauw randje aan de activiteiten. Deze week zijn we dus begonnen met het nieuwe schema, iets minder kinderen in de sessie en voor elk kind de mogelijkheid om 1x per week te komen, in plaats van 2x helaas. De kwaliteit van die ene keer lijkt er gelukkig wel op vooruit te gaan want er is minder geduw en getrek en meer duidelijkheid over wie wel en niet kan komen. Heel fijn om te merken, laten we hopen dat het nu zo blijft!

Ik blijf het zeggen, ik hou van alle coaches! Het blijft geweldig om met zulke sterke en veerkrachtige mensen te werken, ook nu we weer het hele schema omgegooid hebben. Sommige vaker sessies moeten draaien blijven ze enthousiast en betrokken. Zo fijn om te merken dat ze zich met zoveel liefde voor de medemens inzetten om er iets moois van te maken! Ondanks al hun eigen situatie, het wonen in een kamp, het missen van mensen, het zien komen en gaan van mensen. Fantastisch om te zien dat deze ‘familie’ hier staat. Samen werken we eraan om stukje van de wereld beter te maken.

Groetjes uit het zonnige Lesbos, waar ik dus even een frisse duik in de zee ga nemen voordat ik mezelf weer op alle werkgekte stort!