‘Gewoon kind’ kunnen zijn

Wat is het fijn dat de kinderen hier ook hun normale leventje kunnen leiden. Tijdens de sessie afgelopen week kwam een meisje van 13 huilend uit de bus. Haar vriendinnen omringden haar met troost en liefde. Het was een mooi gezicht maar tegelijk schieten er bij mij meteen vragen door mijn hoofd. “Wat zou er aan de hand zijn? Is er iets ergs met haar familie? Moet ze vertrekken en haar vriendjes en vriendinnetjes achterlaten? Gaat er een vriend of vriendin weg?” Allemaal vragen gerelateerd aan de situatie waar ze in verkeren. Met de woorden ‘You look like you need a hug’ liep ik naar haar toe. ‘Ja’, zei ze en ze gaf me een knuffel. ‘Ik vertel je later wel waarom’

Later kwam ze inderdaad naar me toe en ze vertelde dat vandaag geen goeie dag was. Nooit gedacht dat ik zo blij kon zijn om het verdriet van een ander te horen. Maar een dertien jarig meisje in een vluchtelingenkamp dat me verteld dat ze ruzie had met haar vriendje, maakte me op dat moment echt even blij. Wat fijn dat kinderen ook gewoon hun pubertijd hier kunnen beleven. Vriendjes kunnen hebben en verdrietig zijn over het feit dat ze ruzie maken of de relatie uit gaat. Voor mij een teken dat ze zich veilig genoeg voelen om hiermee te experimenteren. Zo passend en gezond voor de leeftijd.

Alle coaches waar ik mee werk hebben ieder op zijn manier geen makkelijke situatie, toch zetten ze zich elke dag opnieuw in om activiteiten voor de kinderen te organiseren. Met elkaar vormen ze een fijne en enthousiaste groep die elkaar veel steun bieden. Vorige week tijdens een meeting met alle coaches gaf een van de coaches aan te willen stoppen met zijn werk als coach. Ondanks dat het voor hem een hele fijne tijd was, zag hij het even niet zitten om ermee door te gaan. De reacties van alle andere coaches raakte me. Een aantal coaches besloten te delen wat het werk als coach hen bracht. Van levenservaring tot het terugvinden van plezier. Hoe ze elkaar konden steunen in moeilijke tijden en hoe ze gegroeid zijn door het programma. Lessen die ze de rest van hun leven bij zich zullen dragen. Het besef dat het vechten voor je plek nu over is, dat dit een veilige plek is waar ze kunnen groeien en ontwikkelen en boven alles als een familie voor elkaar klaar staan.

Ook voor mij staan alle coaches klaar, het is zo fijn om te voelen dat je gesteund wordt. Als ik even een vertaler nodig heb of een paar spullen moet tillen zijn ze altijd bereid om te helpen. Zo fijn om hier onderdeel van deze ‘multiculturele familie’ uit te mogen maken! Fijn om te mogen proeven van een wij-cultuur die we in Nederland missen. 

Een van de doelen van ons programma is het leggen van een verbinding tussen ‘de locals' en de vluchtelingen. Afgelopen week hebben we hier een mooie stap in gezet. Eens in de zoveel tijd organiseren we activiteiten voor de kinderen van het Griekse programma gemixt met de kinderen uit Kara Tepe. Tijdens toernooien maar soms ook tijdens de wekelijkse sessies. Gister hadden we een gemixte sessie met kinderen van beide programma’s. Dit maal hadden we ook een aantal ouders uitgenodigd. Vaders en moeders van beide groepen. Ons plan was om hen wat losse activiteiten aan te bieden en ze daarna met elkaar te laten praten. Tijdens de sessie bleek al snel dat de ouders veel liever meededen met de sessie van hun kinderen. Heel leuk om te zien hoe alle ouders mee hebben gedaan met de spellen en de wedstrijd. Zelfs alle moeders! (wat niet in elke cultuur zo vanzelfsprekend is) Na de activiteiten hebben we nog kort met ze gesproken over de verbinding tussen de groepen. Mooi en interessant voor beide kanten, en zeker voor herhaling vatbaar!

Al deze kleine dingen doen me beseffen dat we met dit werk op de goede weg zitten. Alle inzet wordt in de vele dankbaarheidsmomenten terugbetaald. Op naar nog veel meer!