Naastenliefde

Soms vraag ik me af wat er nodig is om ogen te openen, om bovenlagen in de samenleving te bereiken en om écht wat te doen. Vandaag precies vier maanden geleden kwam ik terug uit Lesbos. En nog eens vier maanden daarvoor vertrok ik naar het het eiland zonder een idee van wat me te wachten stond. Verbaasd, lichtelijk geschrokken en op een bepaalde manier ook verrijkt door mijn ervaringen daar kwam ik terug.

De kracht van de mensen heeft me daar dagelijks positief verrast. Wat leven er een hoop sterke en liefdevolle mensen in gekke omstandigheden. Na mijn terugkomst zag en zie ik elke dag het aantal mensen op Lesbos groeien, van 7000 naar 9000 naar 10.000 naar 12.000 en nu al over de 14.000. Ja het aantal is verdubbelt. De mensen leven verspreid over verschillende kampen, in het grootste kamp leven nu zo'n 12.000 mensen. Ik kan me niet voorstellen hoe het past, want met 6000 was het er al overvol. De eerste regenbuien beginnen te vallen en tijdens een brand vorige week bleek het haast onmogelijk mensen in veiligheid te brengen. 

Lesbos heeft mij geleerd dat mensen die als beesten behandeld worden, zich gaan gedragen als beesten. Mensen die met liefde behandeld worden geven liefde terug. Met alles wat we konden hebben we liefde verspreid, en nog steeds staat daar elke dag een team vol met liefde. De liefde en dankbaarheid die je terugkrijgt is onvergetelijk en hartverwarmend.

Precies daarom vraag ik me af waarom er van bovenaf steeds besloten wordt om mensen als beesten op te hokken in een kamp. Als je 12.000 apen bij elkaar zet kan ik je garanderen dat je een puinhoop krijgt. Niemand zou het met me oneens zijn of zich daarover verbazen. Als je 12.000 getraumatiseerde mensen bij elkaar zet in een ruimte voor 3000 mensen gaat dat ook niet goed. Op een plek zonder juiste hulp, zonder voldoende voeding, een deel zonder dak boven het hoofd en deels zonder droge kleding, vraag ik me af wie zich durft de verbazen over het gedrag van deze 14.000 mensen die hebben geleerd te overleven.

Ik vraag mij dan af hoe zo'n liefdevol en elkaar versterkende Europese unie kan besluiten hier weinig tot niets aan te doen. We kunnen met z'n allen praten, nog meer praten en wachten tot de winter valt. Wachten tot er een deel van deze mensen gaat doodvriezen of sterft aan ziektes en gebrek aan hulp, wachten tot er grote problemen uitbreken omdat deze mensen overlevers zijn. We kunnen dan niet de schuld geven aan deze overlevers, die niks anders willen dan rustig leven maar daar geen kans voor krijgen. We kunnen dan naar onszelf kijken, naar de liefde die wij als Europa niet hebben laten zien. Naar onze portemonnee, waarbij het geld werd gestopt in overleggen. Naar onze acties, die we niet hebben uitgevoerd. Natuurlijk is het belangrijk om te overleggen maar op dit moment, NU, is de veiligheid van deze 14.000 mensen in gevaar. En niet alleen deze 14.000 mensen want Lesbos is slechts één eiland, vergeet de andere eilanden en de vluchtelingen in de rest van Europa niet. Waar is nu onze versterking en liefde? 

Ik ben trots op alle mensen die zich inzetten om hier toch op zijn of haar manier te helpen. Helaas ben ik op dit moment niet trots dat ik bij de Europese Unie hoor terwijl ik daar graag trots op wil zijn want ik weet wat een mooie waarden we met elkaar willen nastreven. Ik hoop daarom dat ook de mensen aan de top gaan begrijpen dat wij nu mensen als beesten behandelen en nog meer hoop ik dat daar met urgentie verandering in gaat komen! 

Let's show our humanity and make a change!